Το κοριτσάκι μεγάλωσε. Μεθαύριο δίνει εξετάσεις και το Σάββατο κλείνει τα 18. Πότε έγιναν όλα αυτά!

Χαρησ  Βλαβιανοσ

               Π ρ ω ι ν ό ς  έ ρ ω τ α ς  σ τ η ν  Α χ α ρ ν ώ ν

Το μικρό στρογγυλό της πρόσωπο

κολλημένο στο τζάμι του σχολικού.

Ξέρει ότι μας απομένουν

(το φανάρι είναι ακόμη κόκκινο)

λίγα πολύτιμα δευτερόλεπτα.

Χαμογελάει με νόημα.

Τα χείλη της χωρίζονται βιαστικά,

να προλάβουν να ελευθερώσουν το μυστικό

-αυτό που μόνο πατέρας και κόρη μπορούν να μοιραστούν-

προτού ο οδηγός,

ανυποψίαστος γι’ αυτά

τα καθημερινά ερωτικά ταχυδράματα,

κόψει απότομα

το αόρατο νήμα της συνενοχής.

Βλέπω το υψωμένο της χέρι να μικραίνει, να μικραίνει,

να χάνεται στο βάθος της λεωφόρου.

Είναι μόνη τώρα.

Είμαι μόνος τώρα,

με μια τσαλακωμένη ζωγραφιά στην τσέπη του παλτού.

«Είναι ο μπαμπάς μου»,

την ακούω να λέει με έπαρση στη διπλανή της

καθώς, με τα δάχτυλα

κρυμμένα κάτω από το μάλλινο κασκόλ,

μετράει τις ώρες που τη χωρίζουν

από το μεσημεριανό μας ραντεβού.

(Χάρης Βλαβιανός, Μετά το τέλος της ομορφιάς, Ποιήματα 1998-2002, Νεφέλη 2003, σσ. 81-82)